دوزخ

جیمز نچوی یکی از برترین عکاسان جنگ در دوران معاصر کتابی دارد به نام دوزخ که به تازگی در ایران به چاپ رسیده و مملو است از عکس مردمان درگیر جنگ.
چند روز پیشتر مشغول ورق زدن این کتاب بودم و دلم لرزید از اینکه نام خود را آدمی نهاده ایم،عکس بچه های زخمی و پیران مجروح و آوار و کشته و الخ.
آثار ویرانی و درد انسانهای مظلوم و رنج طفلان بی خبر چنان پریشان احوالم کرد که به نیمه کتاب نرسیده از دیدن مابقی عکسها صرف نظر کردم.
راستی ما چه موجوداتی هستیم،حیوانات وحشی که دریدن خوی خلقتشان است هم اگر گرسنه نباشند هیچ جنبنده ای را نخواهند درید ولی ما انسانها یکدیگر را قتل عام می کنیم بدون دلیلی درست.
شاید در قرون ماقبل تر خشکسالی و نبود آب و غذای کافی اقوام مختلف را ناچار به حمله می کرد و یا شاید در دوران کمی قبل تر می شد به دلیل کشور گشایی و باج و خراج تا حدودی جنگ ها را توجیه کرد ولی در دوران معاصر آنهم با سلاح های مهیب کشتار جمعی این جنگ های پر هزینه که نه از سر گرسنگیست و نه کشور گشایی قابل هضم نیستند.
بزرگترین عامل این نزاع های خونین اختلاف عقیده است و پای فشردن بر درستی منطق خود،مذاهب و مکتب های گونه گون یکدیگر را تحمل نمی کنند و دیگری را واجب القتل می دانند و اینچنین به سلاخی انسانها دست می زنند.
حتی مکتب هایی چون کمونیسم و مائوایسم و بسیاری دیگر که سر منشا آسمانی هم ندارند خود را حق می دانند و اردوگاه های شکنجه می سازند،قصه مذاهب جدیدالخلقه که دیگر جای خود دارد.
نمی دانم چرا نمی توانیم بدون توهین و تکفیر در مورد عقاید مختلف با هم سخن بگوییم که حتی اگر بی حاصل هم باشد موجب ستاندن جان عده ای بی خبر نمی شود.
عکس تاثیر گذار دیگری که چند وقت پیش دیدم هم عکسی بود از کهکشان لایتناهی و در آن با نقطه ریزی زمین مشخص شده بىد.نقطه ای بسیار کوچک که محل زیستن ما آدمیان مغرور بود.
آنقدر کره خاکی ما خرد و ناچیز بود که حتی فکر کردن به آن هم احمقانه می نمود و حال ما انسانهای پر کبر بر این نقطه نشسته ایم و بی رحمانه مشغول دریدن یکدیگریم.
انیمیشن هورتن را نمی دانم دیده اید یا نه،قصه سرزمینی است مثل همه دنیاها،مردمانش برای خود دفتر و دستک دارند،شهردار و فرماندار دارند و تمام دنیایشان به همانجا خلاصه می شود.
تمام این دنیای عظیم روی گل کوچکی واقع شده که یک فیل(هورتن) آن را با خرطومش نگه داشته و چون گوشهای بزرگی دارد صدای شهر را از داخل گل شنیده و مراقب آنست.
ما آدمیان رها شده میان این فضای بیکران چون ساکنان آن سرزمین به این خیالیم که فقط ماییم و فقط ما می دانیم و فقط ... .

کاش بیاید روزی که مهربان باشیم با هم و با همه،خاک این کره را ملک خود بدانیم و فارغ از مذهب و مکتب و ملیت در کنار هم مثل آدم زندگی کنیم.
کشور خراب گشته از جنگ نامقدس
جاریست جوی خون زین فرهنگ نا مقدس
مقصد مقام وپولست باقی بهانه باشند
دین پوشه از برای نیرنگ نا مقدس
هر جا صدای تکبیر آنجا صفیر مرمیست
کرگشته گوش ما زین آهنگ نامقدس
از مصر و لیبیا ، تا بغداد و شام و کابل
هر روز بشکند دل از ?سنگ? نامقدس
قتل ?نجیبه? را بین یا کشتن ?شکیلا?
تحت شعار تقدیس با رنگ نامقدس
درشانه آر.پی.جی. با بند انتحاری
لعنت شود به این نام وین ننگ نامقدس
دنیا بجان رسیده از وحشت تروریزم
تا کی ادامه یابد این زنگ نا مقدس؟؟
تاکی برای قدرت یک قرن قتل مردم
تا کی به کشت کشور این بنگ نامقدس؟؟
تاکی زمین میهن مهد تمدن شرق
در شعله های آتش ، در چنگ نامقدس ؟؟

جمعه 23 آذر 1391 - 1:02:14 AM

عضویت در گوهردشت
رمز عبورم را فراموش کردم

نمایش سایر مطالب قبلی

آمار وبلاگ

222145 بازدید

79 بازدید امروز

247 بازدید دیروز

612 بازدید یک هفته گذشته